خشونت و ویدئوگیم

فکر کن بعد از ظهر یک روزِ پرفشار اومدی نشستی بازی می‌کنی،در اتاقت باز میشه و با همچنین عبارتی مواجه میشی:
چند دفعه گفتم اینقدر بازی نکن؟ همینکارا رو می‌کنی که اینقدر خشن و پرخاشگر شدی دیگه.همش تفنگ گرفتی دستت میری 4تا آدم می‌کشی. بذار کنار اون لامصب رو بشین سر درس و مشقت.
و عبارت هایی از این قبیل

امروز دقیقا میخوایم به این موضوع بپردازیم که ویدئوگیم چه ارتباطی با خشونت داره. پس اگه برای شما هم این موضوع سواله؛ در این قسمت از روانشناسی بازی با ما همراه باشید. این مقاله به سه قسمت تقسیم میشه. توی بخش اول تعاریف مرتبط رو داریم. توی بخش دوم نظرات و بررسی های موافق و مخالف رو میبینیم و توی بخش آخر به اصل ماجرا می‌پردازیم.

تعاریف و تفاوت ها:

عصبانیت(Anger) یک حالت عاطفی شدیده که شامل یک واکنش شدید ناراحت کننده و -اغلب – غیر مؤثر به یک تحریک، آسیب یا تهدیده. ریشه بسیاری از عصبانیت های ما، احساس ناتوانی است اونم زمانی که ما قادر به اصلاح یا بهبود وضعیتی نیستیم.

خشم(Rage) عصبانیت شدید و کنترل نشده ای است که مرحله فزاینده ای از واکنش خصمانه به آسیب یا بی عدالتی فاحشِ درک شده است. خشم گاهی اوقات می‌تونه به حالتی از ذهن منجر بشه که در آن افراد تجربه‌کننده معتقدن که قادر به انجام کارهایی هستند که معمولاً از نظر فیزیکی برایشان غیرممکن به نظر می‌رسن.

بیشتر بخوانید: مدیریت خشم؛ تکنیک های کنترل خشم

تفاوت بین خشم و عصبانیت چیه؟ خب ما عصبانیت رو میتونیم از موارد زیر تشخیص بدیم:

• عصبانیت احترام به خود و دیگرانه. عصبانیت به معنای فریاد زدن و داد و بیداد کردن نیست، بلکه به معنای مراقبت از خود یا دیگرانه.
• عصبانیت به ما هشدار میده که چیزی در محیط اطراف ما نیاز به رسیدگی داره.
• عصبانیت می‌تونه از سوء استفاده شدن یا کنترل شدن توسط دیگران جلوگیری کنه – این یک نوع مکانیسمه برای حفظ خود.
• عصبانیت از احساس ما به عنوان یک فرد منحصر به فرد محافظت می‌کنه.

خشم اما بی احترامی به دیگرانه، نه تنها مشکلی رو حل نمی کنه بلکه فقط باعث بدتر شدن اون میشه. خشم می‌تونه هم خیلی گرم و خطرناک باشه و هم سرد و به ظاهر «معقول». اما در هر دو مورد بسیار مخرب باقی می‌مونه.
برخلاف عصبانیت، خشم فرآیندی ناخودآگاهه که با اراده خالص یا تلاش برای تغییر رفتار نمیشه مهارش کرد. این روش ها منجر به حل طولانی‌مدت مسائل مرتبط با خشم و عصبانیت نخواهد شد.

پرخاشگری(Agression) به رفتاری اطلاق میشه که هدفش آسیب رسوندن به فرد دیگریه. خشونت نوعی از پرخاشگریه که صدمات شدید جسمی ایجاد می‌کنه. پرخاشگری عاطفی یا تکانشی به نوعی پرخاشگری اطلاق میشه که تنها با مقدار کمی از پیش اندیشی یا قصد رخ میده. پرخاشگری ابزاری با شناختی عمدی و برنامه ریزی شدس.

روانشناسان اجتماعی پرخاشگری را به عنوان رفتاری تعریف می‌کنن که هدفش آسیب رسوندن به فرد دیگریه که نمی‌خواد آسیب ببینه .از طرفی آنچه از یک جهت شبیه پرخاشگری به نظر می‌رسه ممکنه از زاویه دیگه این گونه به نظر نرسه و همان رفتار مضر بسته به قصد اون ممکن است پرخاشگرانه تلقی بشه یا نه. با این حال، آسیب عمدی بدتر از آسیب غیرعمدیه حتی وقتی اون آسیب ها یکسان باشن.

خشونت(Violence) توسط سازمان جهانی بهداشت به این صورت تعریف می‌شه: «استفاده عمدی از نیروی فیزیکی یا قدرت، بعنوان تهدید یا اقدامِ عملی، علیه خود، شخصِ دیگر، یا علیه یک گروه یا جامعه، که منجر به جراحت، مرگ، آسیب روانی، توسعه نادرست (بصورت کلی آسیب) یا به احتمال زیاد در نتیجه اون می‌شه.

روانشناسان از اصطلاح خشونت برای اشاره به نوعی پرخاشگری استفاده می کنن که هدفش آسیب جسمی شدید مانند جراحت یا مرگه. بنابراین خشونت زیرمجموعه پرخاشگری به حساب میاد. همه اعمال خشونت‌آمیز پرخاشگرانه هستن، اما فقط اعمالی که با هدف ایجاد آسیب فیزیکی شدید، مانند قتل، تجاوز، تجاوز، و سرقت انجام میشن، خشونت‌آمیز هستن.

چرا تعریف هارو جدا کردم؟ ما توی تعریف عام جامعه گاهی خشم و عصبانیت رو با پرخاشگری و خشونت اشتباه میگیریم. خشونت می‌تونه با خشم و عصبانیت مرتبط باشه ولی به خودی خود؛ مستقل از اون دوتا تعریف میشه. و البته بین عصبانیت و خشم هم تفاوت های قابل توجهی هست که بنظرم لازم بود بهش پرداخته بشه.

تا اینجا ما میدونیم خشم، عصبانیت ، پرخاشگری و خشونت چیه و تفاوت هاشون چی هست. بریم سراغ اصل داستان:

آیا بازیهای ویدئویی واقعا باعث خشونت میشن؟

بیاین نوشته رو با یکی از نگرانی های مطرح شده در APA در سال 2000 شروع کنیم.

بصورت خلاصه بخوام بگم “بازیهای ویدئویی خشونت‌آمیز (مثل Call of Duty یا Mortal Kombat یا Dead Space ) برای بازیگر (gamer) یگ بستر برای یادگیری رفتار و تمرین راه‌حل‌های تهاجمی برای موقعیت‌های درگیری فراهم می‌کنن و احتمالا تاثیرش طولانی مدت خواهد بود چون ما به مرور و در حین بازی مرتب دست به اعمال خشونت‌آمیز میزنیم. آدم میکشیم، دست و پا قطع میکنیم و… . و البته یکی از نگرانی‌های اصلی، ماهیت فعال محیط یادگیری بازی‌های ویدیوییه. ماهیت تعاملی ویدئوگیم (و کلا گیم) و اینکه ما رو در نقش – بعنوان مثال – آدمکش حرفه ای قرار میده (Hitman–Assassin’s creed و…) می‌تونه تاثیرات قابل توجهی بر پرخاشگری و خشونت داشته باشه”

“مطالعات دیگر نشون میدن که حتی قرار گرفتن کوتاه در معرض بازی های ویدئویی خشونت‌آمیز می‌تونه به طور موقت رفتار پرخاشگرانه را در همه انواع بازیگر ها افزایش بده.”

ما میبینیم که از مدت ها پیش نگرانی هایی بصورت خیلی جدی در این مورد هست. و خب پژوهش ها و نظرات متفاوت و بعضا ضد هم در این مورد وجود داره. بریم برخی از مهمترین هاشو ببینیم (برگرفته از ProCon). من کمی این موارد رو ساده سازی یا خلاصه کردم بدون اینکه تآثیری روی کیفیت محتوا داشته باشه.

اول بریم سراغ بررسی هایی که میگه ویدئوگیم باعث تاثیر روی خشونت “میشه”

1- انجام بازی های ویدئویی خشن باعث پرخاشگری، قلدری و دعوای بیشتری می‌شود:
60 درصد از پسران دبیرستانی و 40 درصد از دختران دبیرستانی که حداقل یک بازی با رتبه بزرگسالان (امتیاز M) انجام دادند، کسی را کتک زدند. در مقایسه با 39 درصد از پسران و 14 درصد از دخترانی که بازیهای بزرگسال بازی نکردند.

2- شبیه سازی خشونت مانند تیراندازی با اسلحه و نبرد تن به تن در بازی های ویدیویی می‌تواند باعث رفتار خشونت‌آمیز در زندگی واقعی شود.
بازیکنان در برخی بازیهای ویدئویی اقدامات خشونت‌آمیز – مانند چاقو زدن، تیراندازی، یا قطعه قطعه کردن فردی با تبر، شمشیر، اره برقی یا سلاح‌های دیگر – را انجام می‌دهند. یک بررسی شده نشان داد “شواهد قانع کننده ای مبنی بر اینکه استفاده از کنترل کننده های واقع بینانه می‌تواند تاثیر قابل توجهی بر سطح پرخاشگری شناختی داشته باشد؛ وجود دارد”

3- بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز، حساسیت بازیکنان را نسبت به خشونت واقعی کاهش می‌دهد.
یک مطالعه نشان می‌دهد که تنها 20 دقیقه انجام یک بازی ویدیویی خشونت‌آمیز “می‌تواند باعث شود که افراد از نظر فیزیولوژیکی با خشونت واقعی کمتر برانگیخته شوند.” افرادی که نسبت به خشونت حساسیت زدایی می‌شوند، بیشتر احتمال دارد که اقدام خشونت‌آمیز انجام دهند

4- قرار گرفتن در معرض بازی های ویدیویی خشونت‌آمیز با کاهش همدلی و کاهش مهربانی مرتبط است.
مطالعه‌ای که در بولتن روان‌شناختی انجمن روان‌شناسی آمریکا منتشر شد، نشان داد که قرار گرفتن در معرض بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز منجر به فقدان همدلی و رفتار اجتماعی (اقدامات مثبتی که به نفع دیگران است) می‌شود.
یک متاآنالیز روی 130 تحقیق بین‌المللی با بیش از 130هزار شرکت‌کننده به این نتیجه رسید که بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز «افکار پرخاشگرانه، احساسات خشمگین و رفتارهای پرخاشگرانه را افزایش و احساسات همدلانه و رفتارهای اجتماعی را کاهش می‌دهند».

5- ارتش ایالات متحده از بازی های ویدئویی خشونت‌آمیز برای آموزش سربازان برای کشتن استفاده می‌کند.
سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده در سال 1996 مجوز Doom II را برای ایجاد Marine Doom به منظور آموزش سربازان صادر کرد. در سال 2002، ارتش ایالات متحده بازی تیراندازی اول شخص “America’s Army: Operations” را برای استخدام سربازان و آماده سازی افراد برای میدان جنگ منتشر کرد.

خب. ما نظرات موافق رو دیدیم. بی انصافیه اگه نریم سراغ نظرات مخالف: ویدئوگیم باعث تاثیر روی خشونت “نمیشه”

1- مطالعات نشان داده‌اند که بازی‌های ویدیویی خشن ممکن است باعث پرخاشگری شود، نه خشونت. علاوه بر این، هر بازی ویدئویی یا فعالیت رقابتی (مثل فوتبال یا منچ. هرچیزی که توش برد و باخت باشه) ممکن است باعث پرخاشگری شود.
یک مطالعه بررسی شده در روانشناسیِ خشونت مشخص کرد که ماهیت رقابتی یک بازی ویدیویی با رفتار پرخاشگرانه مرتبط است، صرف نظر از اینکه بازی حاوی محتوای خشونت‌آمیز است یا خیر. محققان نتیجه گرفتند: «از آنجایی که مطالعات گذشته نتوانسته است بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز و غیرخشونت‌آمیز را در رقابت، دشواری و سرعت عمل به طور همزمان یکسان بداند، محققان ممکن است تنوع بیش از حد پرخاشگری را به محتوای خشونت‌آمیز نسبت دهند.» در بررسی دیگری دانش‌آموزان دبیرستانی به مدت چهار سال تحت مطالعه قرار گرفته شدند و نتیجه یکسان بود: ماهیت رقابتی بازی‌ها منجر به افزایش رفتار خشونت‌آمیز شد.

2- آمار ساده این ادعا را تایید نمی‌کند که بازی های ویدیویی خشونت‌آمیز باعث تیراندازی دسته جمعی یا خشونت های دیگر می‌شود.
در گزارشی از سوی سرویس مخفی ایالات متحده و وزارت آموزش و پرورش ایالات متحده، 37 مورد خشونت هدفمند در مدرسه را بین سال‌های 1974 و 2000 مورد بررسی قرار داد. از 41 مهاجم مورد مطالعه، 27 درصد به فیلم‌های خشونت‌آمیز، 24 درصد به کتاب‌های خشن و 37 درصد علاقه نشان دادنددر حالی که تنها 12 درصد به بازی های ویدیویی خشن علاقه نشان دادند. این گزارش رابطه ای بین انجام بازی های ویدیویی خشونت‌آمیز و تیراندازی در مدرسه پیدا نکرد
پاتریک ام. مارکی، مدیر آزمایشگاه تحقیقات بین فردی در دانشگاه ویلانوا، اظهار داشت: «90 درصد مردان جوان بازی های ویدیویی انجام می‌دهند. یافتن این که مرد جوانی که مرتکب جنایت خشونت‌آمیز شده است، یک بازی ویدیویی محبوب مانند Call of Duty، Halo یا Grand Theft Auto نیز انجام داده است، به همان اندازه بی‌معنی است که به این موضوع اشاره کنیم که مجرم نیز جوراب می‌پوشد.
علاوه بر این، خشونت با اسلحه در کشورهایی که از بازی های ویدیویی زیاد استفاده می‌کنند، شیوع کمتری دارد. یک مطالعه بر روی کشورهایی که نماینده 10 بازار بزرگ بازی های ویدیویی در سطح بین المللی هستند، هیچ ارتباطی بین بازی های ویدیویی و قتل های مرتبط با اسلحه نشان نداد.

3- مطالعات نشان داده‌اند که بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز می‌توانند تأثیر مثبتی بر مهربانی، مشارکت مدنی و رفتارهای اجتماعی داشته باشند.
تحقیقات نشان می‌دهد که انجام بازی‌های ویدئویی خشونت‌آمیز می‌تواند باعث ایجاد احساس گناه شود که منجر به افزایش رفتار اجتماعی (اقدامات مثبتی که به نفع دیگران است) در دنیای واقعی می‌شود.
مطالعه‌ای که در Computers in Human Behavior منتشر شده است، نشان می‌دهد که جوانانی که در معرض خشونت در بازی‌های اکشن قرار می‌گیرند،- احتمالاً به دلیل گزینه‌های چند نفره تیم محور در بسیاری از این بازی‌ها – رفتار اجتماعی و مشارکت مدنی بیشتری از خود نشان می‌دهند.

4- بازیکنان تفاوت بین خشونت مجازی در چارچوب یک بازی و رفتار مناسب در دنیای واقعی را می‌دانند.
در سن هفت سالگی، کودکان می‌توانند فانتزی را از واقعیت تشخیص دهند و می‌توانند بین خشونت بازی ویدیویی و خشونت در دنیای واقعی تفاوت قائل شوند. توانایی آنها در تمایز بین فانتزی و واقعیت مانع از تقلید خشونت بازی های ویدیویی در زندگی واقعی می‌شود
قرار گرفتن در معرض فانتزی برای کودکان مهم است. شرکت اسباب‌بازی فیشر پرایس اظهار داشت: «تظاهر کردن چیزی بیش از بازی است: این بخش عمده‌ای از رشد کودک است. فانتزی نه تنها تفکر خلاق را توسعه می‌دهد، بلکه راهی برای کودکان برای مقابله با موقعیت ها و مشکلاتی است که به آنها مربوط می‌شود.

5- بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز فرصت‌هایی را برای کودکان فراهم می‌کند تا پیامدهای اعمال خشونت‌آمیز را کشف کنند، قطب‌نماهای اخلاقی خود را توسعه دهند و استرس و خشم خود را در بازی رها کنند، که منجر به پرخاشگری کمتری در دنیای واقعی می‌شود.
محققان به تاثیر تسکینی بازی های ویدیویی به عنوان دلیلی احتمالی برای اینکه چرا فروش بالاتر بازی با نرخ کمتر جرم مرتبط است اشاره می‌کنند.
یک مطالعه بررسی شده که در مجله سلامت نوجوانان منتشر شده است نشان می‌دهد که کودکان، به ویژه پسران، بازی های ویدیویی را به عنوان ابزاری برای مدیریت احساسات خود انجام می‌دهند: «61.9٪ از پسرها بازی می‌کردند چون”به آنها کمک می‌کرد آرام شوند” ، 47.8٪ به این دلیل که “این به من کمک می‌کند مشکلاتم را فراموش کنم” و 45.4 درصد به این دلیل که «به من کمک می‌کند خشم خود را از بین ببرم”.

6- مطالعاتی که ادعا می‌کنند رابطه دقیقی بین خشونت بازی‌های ویدیویی و خشونت زندگی واقعی وجود دارد، ناقص هستند.
بسیاری از مطالعات نتوانستند عواملی را که در خشن شدن کودکان نقش دارند، مانند سابقه خانوادگی و سلامت روان، کنترل کنند، به علاوه اکثر مطالعات، کودکان را برای مدت طولانی دنبال نمی‌کنند. آزمایش‌های بازی‌های ویدیویی اغلب افراد را مجبور می‌کند که یک بازی را به مدت ده دقیقه انجام دهند، که نشان‌دهنده نحوه انجام بازی‌ها در زندگی واقعی نیست.
به گفته کریستوفر جی. فرگوسن، استاد روان‌شناسی در دانشگاه استتسون، “تطبیق شرایط بازی‌های ویدیویی با دقت بیشتر در مطالعات تجربی با نحوه انجام آن‌ها در زندگی واقعی، تأثیرات [بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز] بر پرخاشگری را اساساً از بین می‌برد.”

تا اینجا ما با تعاریف آشنا شدیم. و پژوهش های موافق و مخالف این موضوع رو هم مطالعه کردیم. حالا وقت اصل ماجراس:

آیا بازی های ویدیویی بر رفتار خشونت‌آمیز تأثیر می‌ذارن؟

این سوال که آیا بازی‌های ویدیویی باعث تحریک خشونت در دنیای واقعی در بین بازیگران میشه، دهه‌هاست که مورد بحث و جنجال واقع شده. اما علیرغم بیش از 20 سال تحقیق، محققان نتونسته‌ان ارتباط بین بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز و ارتکاب اعمال خشونت‌آمیز رو اثبات کنن.

وحشت در مورد خشونت بازی های ویدیویی در سال 1999 دوباره اوج گرفت، زمانی که بازی Doom، که اساساً در سبک تیراندازی اول شخص جزو اولین ها بود، مقصر قتل عام دبیرستان Columbine شد. کریستوفر فرگوسن، روانشناس دانشگاه استتسون که برای چندین دهه خشونت بازی های ویدیویی را مورد مطالعه قرار داده، از این حادثه به عنوان یک لحظه بحرانی یاد می کنه.

فرگوسن میگه: «در تصور عمومی، این ایده که بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز مسئول تیراندازی‌های مدرسه یا قتل‌های دسته‌جمعی هستن، واقعاً تقویت شد. “به غیر از تعداد انگشت شماری از مردم، واقعاً این احساس وجود داشت. همه فکر می‌کردن که بازی های ویدیویی خشونت‌آمیز باعث این نوع تیراندازی ها میشن.”

در نتیجه، در اوایل دهه 2000، چندین مطالعه برجسته به این پیوند پرداختن – و نشون دادند که بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز واقعا رفتار پرخاشگرانه را افزایش میدن. با این حال، حتی در آن زمان، همه موافق نبودند.
فرگوسن میگه: «اینطور نیست که نمی‌تونید ارتباط منطقی بین بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز و پرخاشگری ایجاد کنید، «[اما] داده‌های آماری درستی وجود نداشته [ آمار اینو اثبات نمیکرد] ».

مطالعات پیرامون خشونت در بازیها

برای سال‌ها، تحقیقات در مورد اینکه آیا بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز به پرخاشگری در بازیکنان دامن میزنه یا نه- بازه ای که بیش از 100 مطالعه را شامل میشه – بصورت مجهول باقی موند. برای عنوان مثال، در سال 2014، یک متاآنالیز توسط دانشمندان دانشگاه اینسبروک در اتریش نشون داد که بازی های ویدیویی خشونت‌آمیز باعث افزایش پرخاشگری در بازیکنان میشه. در همین حال، تنها یک سال بعد؛ یک مطالعه منتشر شده در Psychology of Popular Media Culture نشون داد که انجام بازی‌های ویدیویی خشن تأثیر قابل توجهی روی پرخاشگری فیزیکی نداره.

فرگوسن میگه که برخی از محققان بازی‌های ویدیویی را با رفتارهای پرخاشگرانه بر اساس علم نامرغوب مرتبط میدونن. اون ادامه میده که تا حدی این به دلیل مخاطرات بالا و ماهیت بار عاطفی نگرانی در مورد فرهنگ جوانانه.

با این حال، گیمرهای با تجربه متوجه وجود یک مشکل مهم در ساخت مطالعات شدن.

اگرچه Wolfenstein 3D، Call of Duty و Duke Nukem مطمئناً خشن‌تر از Myst، LittleBigPlanet 2 و Glider Pro هستند، خشونت تنها متغیر تاثیر گذار نیست.
به عنوان مثال، Wolfenstein 3D یک بازی تیراندازی اکشن، هیجان انگیز و سریع است، در حالی که Myst یک بازی آرام، روشمند، گشت و گذار (Advanture) و پازل است.
مقایسه این دو و فرض اینکه هر گونه تفاوت در سطح پرخاشگری پس از بازی باید به دلیل سطوح مختلف خشونت باشد، همه این متغیرهای دیگر را نادیده می‌گیرد.

بر اساس تجزیه و تحلیل مجدد داده های جمع آوری شده از بیش از 21000 جوان در سراسر جهان، بازی های ویدیویی منجر به خشونت یا پرخاشگری نمیشن. محققان به رهبری آرون دراموند از دانشگاه massey نیوزلند، 28 مطالعه سال‌های گذشته را که به ارتباط بین رفتار پرخاشگرانه و بازی‌های ویدیویی- به وسیله روشی به نام متاآنالیز – پرداخته بودن، دوباره بررسی کردن.

گزارش جدید که در مجله Royal Society Open Science منتشر شد، نشون داد که وقتی این مطالعات در کنار هم قرار می‌گیرن، به ما نشون میدن که ارتباط معنادار بسیار کوچکی بین بازی و پرخاشگری وجود داره.به حدی کوچک که نمیشه حتی از اون به عنوان “تاثیر کوچک” نام برد

در این گزارش اومده: «بنابراین، تحقیقات کنونی نمی‌تواند از این فرضیه حمایت کند که بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز تأثیر طولانی‌مدت معنی‌داری بر پرخاشگریِ جوانان دارند».

یکی از استدلال‌های رایج برای تأثیر منفی بازی اینه که آسیب‌های کوچک می‌تونن در طول زمان جمع بشن: اگر بازیکنی هر بازی را کمی تهاجمی‌تر به پایان برسونن، در درازمدت، ممکنه تغییر معنی‌داری توی خلق و خوی شخص ایجاد کنه. اما این مطالعه هیچ مدرکی برای چنین انباشتی پیدا نمی کنه و در واقع شواهدی خلاف این موضوع بدست میاد.

اونها می‌نویسن که مطالعات به طور مداوم نشون میده که “تأثیر طولانی مدت بازی های خشونت‌آمیز بر پرخاشگری جوانان نزدیک به صفر است”.

آیا بازی‌های خشونت‌آمیز شما رو خشن می‌کنه؟

به طور خلاصه، هیچ مدرک محکم و انکارناپذیری وجود نداره که نشون بده بازی های ویدیویی خشونت‌آمیز منجر به خشونت واقعی – یا حتی رفتار پرخاشگرانه – در کودکان و نوجوانان میشه.

با این حال، این به این معنا نیست که هر بازی برای هر بازیکنی مناسبه. سوای بعد سرگرمی و بازی، بازی‌های ویدیویی یک هنرِ دائماً در حالِ تکامل هستن که همه چیز را از تیراندازی آنلاین مانند Fortnite تا What Remains of Edith Finch که مانند یک رمان تعاملی عمل می کنه؛ در بر می‌گیره.

در نهایت، اکثر محققان موافق هستن که رفتار خشونت‌آمیز توسط عوامل بسیاری تعیین میشه که ممکنه به روش های مختلف برای جوانان مختلف ترکیب بشن. این عوامل شامل محله ها، خانواده ها، همسالان و صفات و رفتارهای فردی میشه. برای مثال، محققان به طور مداوم دریافته اند که قرار گرفتن در معرض خشونت خانوادگی (مانند سوء استفاده از همسر و کودک، نزاع و درگیری) خطر رفتار خشونت‌آمیز جوانان را افزایش میده، اما لزوما منجر به کودکان خشن نمیشه. به همین ترتیب، محققان دریافته‌اند که بازی‌های ویدیویی با افزایش خطر رفتار خشونت‌آمیز همراهه، اما نه همیشه. با این حال، قرار گرفتن مداوم در معرض خشونت از منابع متعدد، از جمله بازی‌های ویدیویی خشونت‌آمیز اول شخص، در غیاب عوامل مثبتی که به حفظ این مواجهه‌های منفی کمک می‌کنن، احتمالاً احتمال انجام رفتارهای خشونت‌آمیز را افزایش میده.

«پیام من این نیست که همه والدین بیرون برن و برای بچه هاشون Grand Theft Auto V بخرن. […] کاری را که برای شما به عنوان والدین راحت است انجام بدین. فقط آگاه باشید که این یک تصمیم اخلاقیه، نه علمی».

اگه خشونت نیست پس چیه؟

برخی از محققان در سال‌های اخیر به این انتقاد توجه و شروع به بررسی فرضیه‌های جایگزین برای تفاوت‌های یافت شده کرده‌ان، مانند اینکه تسلط بر بازی‌های خشونت‌آمیز انتخاب‌شده نیز سخت‌تر بوده و بسیاری از افراد صرفاً به دلیل باخت، افکار تهاجمی داشتن. وقتی آنها مطالعات دقیق تری را برای بررسی این فرضیه های دیگر انجام دادند، دریافتن که خشونت متغیر مهمی نبوده .

به عنوان مثال، یک مجموعه هوشمندانه از مطالعات بررسی کرد که آیا بازیکنان صرفاً به این دلیل خشونت می‌کنن که برد و باخت در برخی از بازی ها نشانگر “عدم شایستگی” اوناس یا خیر.

• مطالعه اول نشان داد که دو تا از بازی‌ها در مطالعات قبلی به‌طور قابل‌توجهی در سختی تسلط بر بازی‌ها متفاوت بودن. گلایدر پرو 4 فقط از دو دکمه استفاده میکنه، در حالی که ماراتن 2 به ماوس به اضافه 20 دکمه مختلف نیاز داره. این متغیر اضافی که آنها شناسایی کردند، مقایسه این دو و نتیجه گیری علمی معتبر را نامناسب می‌کند.
• سپس محققان دو بازی تیراندازی اول شخص با سطوح مختلف خشونت ایجاد کردن. در این بازی خشونت‌آمیز، شخصیت هایی که بازیکنان به آنها شلیک کردن، دچار مرگ های وحشتناک و خونین شدن. دیگری یک بازی پینت بال بود که در آن شخصیت ها به سادگی هنگام شلیک ناپدید می‌شدن. این دو بازی در غیر این صورت یکسان بودن. هنگامی که آنها سطح پرخاشگری رو بعد از اون آزمایش بررسی کردن، هیچ تفاوتی بین گروه ها پیدا نکردن.
• در دو مطالعه دیگر، این محققان بازی تتریس(Tetris) رو دستکاری کردن تا برای نیمی از شرکت‌کنندگان پیچیده‌تر باشه (با پیچیده کردن کنترل‌ها یا با دادن قطعاتی که به راحتی در جای خود قرار نمی‌گرفتن). گروه هایی که نسخه های پیچیده و خسته کننده بازی رو بازی می کردن، پس از اون پرخاشگری بیشتری نشون دادن.

در هر یک از این مطالعات، این سطح دشواری(Difficulty) بود که افکار و اعمال تهاجمی رو پس از اون پیش‌بینی می‌کرد نه حضور خشونت. هنگامی که بازی ها مطابقت بیشتری داشتن، به نظر نمی‌رسید خشونت پس از بازی بر پرخاشگری تأثیر بذاره.

به عبارت دیگر، محققان به این نتیجه رسیدن که بازی‌ها فقط با سختی برنده شدن می‌تونن مردم را عصبانی کنن.

یک مثال واضح از اینکه چگونه ناامیدی به تنهایی میتونه منجر به پرخاشگری در یک بازی غیرخشونت‌آمیز بشه رو می‌توان در YouTube دید. در اولین تلاش استریمر معروف Markiplier برای تموم کردن Getting Over It. بازی عجیب و غریبیه. بازیکنان سعی می‌کنن یک مرد بدون پیراهنی که درون یک دیگ قرار داره رو تنها با استفاده از چکش به بالای کوه هدایت کننن. این بازی طراحی شده است که فوق العاده نابخشودنی باشه (یک اشتباه جزئی ممکن است یک ساعت پیشرفت رو خنثی کنه). در اینجا ویدئویی از پرتاب صندلی توسط او هنگام سر خوردن از کوه وجود داره.

دیگران پیشنهاد کرده ان که این سطح رقابت موجود در بسیاری از بازی ها است که افکار و اعمال تهاجمی را پرورش میده. درک این موضوع آسونه – چند نفر از ما در پایان یک بازی پرتنش مونوپولی سر دوستان فریاد زدیم یا میز رو بهم ریختیم؟ یکی از بازیسازان با کنایه گفت: «چی شما رو عصبانی‌تر می‌کنه: مرگ در برابر انبوهی از بیگانگان خشن در Gears of War یا از دست دادن یک بازی نزدیک و کل کل با دوست صمیمی‌تان در Mario Kart که عملا بویی از خشونت نبرده؟»

و صحبت رو با یک موضوع مهم جمع بندی می‌کنیم:

آیا کودکان باید بازی های خشونت‌آمیز انجام بدن؟

البته من پیشنهاد نمیدم که کودکان بازیهای خشونت‌آمیز ( و متفاوت با رده بندی سنیشون) انجام بدن. من توصیه نمی‌کنم بچه‌های کوچک Call of Duty رو بازی کنن، به همون دلیلی که توصیه نمی‌کنم فیلم Saving Private Ryan را تا زمانی که به اندازه کافی برای درک آن بالغ نشده‌ان، تماشا کنن. اگرچه به احتمال زیاد افراد صلح‌جو را پرخاشگر نمی‌کنه، اما رسانه‌هایی که حاوی خشونت تصویری هستند – به‌ویژه برای کوچک تر ها – میتونن ترسناک و درک آن سخت باشه.

برخی از والدین تصمیم می‌گیرن با کودکان خود بازی‌های ویدیویی انجام بدن، از اونا می‌خوان در یک مکان مشترک بازی کنن یا در حین بازی با آنها بشینن تا زمینه محتوای بازی‌ها را فراهم کنن. اینها ایده های خیلی خوبی هستن چون به والدین اجازه میده تا تفاوت بین خشونت در بازی و زندگی واقعی را به فرزندان خود یاد بدن، در مورد اعمالی که شخصیت های آنها انجام میده گفتگو کنن و به کودکانی که می‌ترسند آرامش بدن. همچنین به والدین کمک می‌کنه تا بفهمن فرزندانشان در حین بازی چه چیزی رو تجربه می‌کنن تا بتونن به آنها کمک کنن تا مدیریت این احساسات و ناامیدی رو یاد بگیرن.

منابع:

1.Violent video games can increase aggression (apa.org)
2. Do Video Games Cause Violence? 9 Pros and Cons (procon.org)
3. Does Video Gaming Cause Violence? This Research Asks You to Think Again | ResponseCenter (jcfs.org)
4. Violence and video games – Wikipedia
5. Do Video Games Influence Violent Behavior? – Michigan Youth Violence Prevention Center (umich.edu)
6. Playing video games doesn't lead to violent behaviour, study shows | Games | The Guardian
7. Do Video Games Cause Violence? | Discover Magazine