مقدمه

بسیاری از مشکلات جسمی می‌توانند علائمی شبیه افسردگی یا اضطراب ایجاد کنند و یا این علائم را تشدید نمایند. به عنوان مثال، کم‌کاری تیروئید درمان نشده می‌تواند خطر ابتلا به افسردگی را افزایش دهد و کمبود آهن (آنمی) نیز احتمال بروز افسردگی را بالا می‌برد. همچنین، نوسانات سطح قند خون در دیابت ممکن است علائمی شبیه اضطراب (مانند تحریک‌پذیری یا بی‌قراری) ایجاد کند.

علاوه بر این، مشکلات خواب چه به‌صورت وقفه تنفسی در خواب (آپنه) و چه بی‌خوابی مزمن، می‌توانند به بروز یا تشدید اختلالات خلقی منجر شوند. درد مزمن نیز اغلب همراه با افسردگی دیده می‌شود؛ برآورد شده است که تا ۸۵٪ افراد دچار درد مزمن با افسردگی شدید دست‌به‌گریبان‌اند. همچنین بسیاری از بیماری‌های خودایمنی (مثل لوپوس یا ام‌اس) با افزایش خطر بروز مشکلات روان‌پزشکی همراه هستند. حتی اختلالات گوارشی عملکردی مانند سندرم روده تحریک‌پذیر معمولاً با اضطراب همزمان هستند.

برخی داروها و مواد مصرفی نیز می‌توانند بر خلق و خو تأثیر بگذارند. برای مثال، مصرف طولانی‌مدت کورتیکواستروئیدها (داروهای کورتونی) با افزایش بروز افسردگی و اضطراب همراه است. مصرف زیاد الکل نیز به دلیل ایجاد تغییرات شیمیایی در مغز می‌تواند احساسات منفی مانند افسردگی یا اضطراب را تشدید کند. علاوه بر این، مصرف برخی محرک‌ها (مانند ریتالین یا آمفتامین، یا حتی کافئین بیش از حد) ممکن است اضطراب، بی‌قراری یا بی‌خوابی ایجاد نماید.

پیشینه خانوادگی فرد نیز در بروز اختلالات خلقی حائز اهمیت است. داشتن سابقه خانوادگی بیماری‌های روان‌پزشکی (مانند افسردگی) یک عامل مستعدکننده در تشدید افسردگی شناخته می‌شود. همین‌طور ابتلای بستگان نزدیک به بعضی بیماری‌های جسمانی مزمن (مانند دیابت یا اختلالات تیروئید) می‌تواند احتمال وجود آن مشکلات زمینه‌ای در فرد را افزایش دهد که خود بر خلق‌وخو تأثیرگذار هستند.

با توجه به موارد فوق، پیشنهاد ما به شما این است که از پرسش‌های زیر جهت غربالگری اولیه علل جسمانی افسردگی و اضطراب در خودتان بهره مند شوید تا در صورت لزوم ارزیابی‌های پزشکی دقیق‌تر یا درمان مناسب را برای خود پیگیری کنید. این پرسشنامه‌ی خودگزارشی شامل تعدادی سؤال است که در قالب پاسخ‌های بلی/خیر و لیکرتی به‌ منظور شناسایی عوامل جسمی بالقوه‌ی مؤثر بر خلق و سطح اضطراب تهیه شده است.